Omdat ik nog niet genoeg nieuwe dingen leer – mijn ‘Viola da Gamba’ kijkt me verlangend aan vanaf zijn plekje in mijn studeerkamer en vrienden vinden regelmatig dat ze me véél te weinig zien- heb ik vorig jaar een dirigeerlesje genomen bij mijn collega Jim. Ik werd meteen voor een klein amateur orkest gegooid met moeilijke partituren die ik in een week moest instuderen. Naast paniek gaf het ook enorme voldoening. Dus toen Jim ons spontaan vroeg om een concert op te leuken met een ‘dirigeermasterclass a la Maestro’ zei ik volmondig ‘ja’!

Ik kreeg twee stukken te studeren – het één zwaar romantisch, het andere filmmuziek, met veel koper en slagwerk. Niet helemaal mijn ding, maar ik was wel heel benieuwd. Dit jeugdorkest ken ik goed omdat ik vaak groepsrepetities geef. Maar ervóór staan is zoooo anders. De warme deken van geluid, de reacties van instrumenten op jouw gebaren – slecht of goed maakt niet uit- en de hoeveelheid mensen en energie die loskomt en daar ligt jouw taak: alles met elkaar verbinden tot een stralend geheel. Een soort ‘Tai Chi’ met energieën uit het orkest dus, volgens mijn leermeester.

Na de eerste schrik en het weglachen van de zenuwen een geweldige ervaring.

Ik bedacht me dat je eigenlijk altijd aan het dirigeren bent: het combineren van alle dagtaken, van je werk met je hobby’s, het dirigeren van je eigen leven. Daarnaast maak ik vaak muzikale keuzes en heb ik een mening en een bepaalde smaak. Maar in geen van deze werkvormen komt jouw muzikale oor en kunde zó naar voren als voor een orkest. Het overdragen van mijn visie op een groep muzikanten die daar allemaal op kunnen reageren is iets magisch! De inzichten die ik verkrijg voor zo’n orkest zijn ontzettend nuttig en neem ik heel graag weer mee in mijn lespraktijk en voor de klas.

Wordt vervolgd!